Ben ik de enige die ergert aan het racisme in de reclame? Ik zit te kijken naar CSI New York op RTL8, maar op andere zenders is het niet beter. De laatste twee reclameblokken heb ik alleen maar blanke acteurs gezien. Welk percentage van de Nederlandse bevolking is niet-kaukasisch?
Het probleem is dat je niet een merk de schuld kunt geven voor een all white commercial. Je kan het ook niet op RTL, SBS of de publieke omroep pinnen. Zij verkopen reclameblokken en gaan niet over de inhoud. Vinden ze. Toch is het geheel uitermate racistisch.
Zijn het dan de reclamebureaus die de commercials bedenken? Die kijken wat de kapitaalkrachtige doelgroep is voor het product. Die groep is blijkbaar overwegend blank.
Is het dan gewoon onze samenleving waar white privilege nog steeds heerst en waar medemensen met een andere afkomst moeite hebben om succesvol te zijn? Er zijn wel succesvolle allochtonen, maar hun aantal is blijkbaar te gering om een interessante groep te zijn voor de reclame-uitingen van grote bedrijven.
White privilege is een blinde vlek voor blanken. Als autochtone Nederlander is het moeilijk voor mij om al dat impliciete racisme te kunnen zien in onze samenleving. Maar het is er en ik heb geen flauw idee wat ik er aan kan doen...
Sunday, February 21, 2016
Monday, August 12, 2013
Software energieprofiel
Software is de reden dat hardware stroom verbruikt. Maar hoe weet je nu of een applicatie veel of weinig energie verbruikt?
Dat computers stroom gebruiken is bekend, maar hoeveel stroom gebruiken de systemen en is dat veel? Hoe energie-efficiënt zijn ze eigenlijk? Energieverbruik kan je meten. Een stroommeter tussen de spanningsbron en de computer en hupsakee. Toch blijft de vraag: wat heb je nu gemeten? Welk stroomverbruik? Wat heb je aan dat cijfer?
Je moet eerst bepalen wat je wilt weten voordat je weet wat je moet meten. Op initiatief van Logius is door de Software Improvement Group (SIG) een begin gemaakt met het ontwikkelen en beschrijven van grootheden voor een energieprofiel van applicaties. In het vakblad Informatie van juli 2013 staat een artikel hierover van de hand van Jeroen Arnoldus (SIG) en Joris Gresnigt (Logius).
Het energieprofiel van een applicatie, de footprint, wordt volgens Arnoldus en Gresnigt beschreven met behulp van drie grootheden:
Er kan zelfs een keurmerk voor energie-efficiënte software worden ingesteld die opgenomen worden in een register.
Laat ik een fictief voorbeeld geven over het systeem MakeMyDay. De eerste versie van MakeMyDay werd gebouwd met een architectuur waarbij energie-elasticiteit geen rol speelt. Nadat het energieprofiel was bepaald vond de eigenaar dat er toch wel erg veel overbodige stroomverbruik was en werd MakeMyDay II ontworpen:
De rode, respectievelijk groene lijn geven het energieverbruik van MakeMyDay I en MakeMyDay II weer. Het verschil tussen de lijnen is de energiebesparing. Maar wat nog belangrijker is, is de elasticiteit. Als het management bepaalt dat alle transacties voortaan tussen tien en vier uur moeten worden afgehandeld, dan stijgt het stroomverbruik van het originele systeem sterk, maar bij MakeMyDay II stijgt dit marginaal.
Welke mate van energie-elasticiteit haalbaar zal zijn, zal afhangen van de ontwikkelingen in de hardware-industrie, de overwegingen van de architect bij het ontwerpen van software en kwaliteiten van de software developers bij de realisatie ervan. Daar kan nog veel winst worden behaald.
Deze post is eerder geblogd op Ton's blog bij Ordina.
Dat computers stroom gebruiken is bekend, maar hoeveel stroom gebruiken de systemen en is dat veel? Hoe energie-efficiënt zijn ze eigenlijk? Energieverbruik kan je meten. Een stroommeter tussen de spanningsbron en de computer en hupsakee. Toch blijft de vraag: wat heb je nu gemeten? Welk stroomverbruik? Wat heb je aan dat cijfer?
Je moet eerst bepalen wat je wilt weten voordat je weet wat je moet meten. Op initiatief van Logius is door de Software Improvement Group (SIG) een begin gemaakt met het ontwikkelen en beschrijven van grootheden voor een energieprofiel van applicaties. In het vakblad Informatie van juli 2013 staat een artikel hierover van de hand van Jeroen Arnoldus (SIG) en Joris Gresnigt (Logius).
Het energieprofiel van een applicatie, de footprint, wordt volgens Arnoldus en Gresnigt beschreven met behulp van drie grootheden:
- Het energieverbruik per jaar. Dit is het totale energieverbruik van de applicatie op jaarbasis.
- Het energieverbruik per uitgevoerde bedrijfstransactie. Als organisatie heb je ICT middelen aangeschaft ter ondersteuning van een bedrijfsproces. Het energieverbuik wil je dan ook kunnen relateren aan dat bedrijfsproces. Hiervoor wordt gebruik gemaakt van de eenheid bedrijfstransactie. Voorbeelden van een bedrijfstransactie zijn de afhandeling van een subsidieaanvraag, de verwerking van een betalingsopdracht of de productie van een pot pindakaas.
Het energieverbruik per uitgevoerde transactie is het quotiënt van het energieverbruik per jaar en het aantal bedrijfstransacties per jaar. - De relatieve applicatie energie-efficiëntie. Hiermee wordt de energie-elasticiteit van de applicatie, de flexibiliteit, onder de loep genomen. Het wordt berekend door de laagst gemeten waarde van het energieverbruik per bedrijfstransactie (optimale waarde) als percentage van het gemiddeld energieverbruik per bedrijfstransactie te nemen.
Er kan zelfs een keurmerk voor energie-efficiënte software worden ingesteld die opgenomen worden in een register.
Laat ik een fictief voorbeeld geven over het systeem MakeMyDay. De eerste versie van MakeMyDay werd gebouwd met een architectuur waarbij energie-elasticiteit geen rol speelt. Nadat het energieprofiel was bepaald vond de eigenaar dat er toch wel erg veel overbodige stroomverbruik was en werd MakeMyDay II ontworpen:
Welke mate van energie-elasticiteit haalbaar zal zijn, zal afhangen van de ontwikkelingen in de hardware-industrie, de overwegingen van de architect bij het ontwerpen van software en kwaliteiten van de software developers bij de realisatie ervan. Daar kan nog veel winst worden behaald.
Deze post is eerder geblogd op Ton's blog bij Ordina.
Tuesday, July 16, 2013
Duurzame ICT: software maakt het verschil
De vraag naar eerlijke en milieuvriendelijke producten stijgt sterk. Door de toegenomen toegankelijkheid van informatie zijn mensen beter geïnformeerd dan ooit. Daardoor is de aandacht in onze samenleving voor maatschappelijk verantwoord consumeren en ondernemen sterk toegenomen. Consumenten verwachten van bedrijven dat zij ook daadwerkelijk iets er mee gaan doen. Life Cycle Assessment, Cradle-to-Cradle, cyclische economie. Voor een groener eindproduct moet je er mee aan de slag.
Voor bedrijven zijn er behalve intrinsieke drijfveren ook nog bedrijfseconomische drijfveren: maatschappelijk verantwoord verkoopt, milieu verkoopt.
Leveranciers van hardware en van datacenterdiensten zijn druk doende om hun producten te vergroenen. Zo wordt in het Google Hamina Datacenter in Finland zeewater gebruikt voor de koeling wat resulteert in 50% minder energieverbruik. Het AM3 datacenter van Equinix op Science Park Amsterdam gebruikt warmte- en koude-opslag in de grond.
Moderne softwareontwerpers wordt niet geleerd om resource efficiënt te denken. Zij hebben andere technieken, zoals object georiënteerd, rapid application development, security first, testbaarheid en onderhoudbaarheid, geleerd. Resources kosten vrijwel niets, was de gedachte.
Daarnaast wordt software vaak uitgerust met functionaliteit die je toch niet gebruikt. Hoeveel menukeuzes in Word en Excel gebruik je niet? Toch worden ze geladen als de applicatie wordt gestart.
Niet mobile, niet social media, niet cloudcomputing is de belangrijkste trend. Energie-efficiënte softwareontwikkeling is de randvoorwaarde voor alle andere trends. Bedrijven die daar nu al mee bezig zijn hebben een competitief en een moreel voordeel.
Deze post is eerder geblogd op Ton's blog bij Ordina.
Voor bedrijven zijn er behalve intrinsieke drijfveren ook nog bedrijfseconomische drijfveren: maatschappelijk verantwoord verkoopt, milieu verkoopt.
De noodzaak van groene ICT
Binnen de hele productieketen van je product of dienst is de rol van ICT groot. Wil je dat product of die dienst groener maken, dan moet je ook hier iets doen.Leveranciers van hardware en van datacenterdiensten zijn druk doende om hun producten te vergroenen. Zo wordt in het Google Hamina Datacenter in Finland zeewater gebruikt voor de koeling wat resulteert in 50% minder energieverbruik. Het AM3 datacenter van Equinix op Science Park Amsterdam gebruikt warmte- en koude-opslag in de grond.
Groene software
Hardware en rekencentra worden steeds energiezuiniger. Software daarentegen, wordt steeds energie-inefficiënter en het is juist de software die de hardware aanstuurt. Dat software energie-inefficiënter wordt is niet zo vreemd. Bij het ontwerpen van software wordt zelden gekeken naar milieuaspecten. De functionele requirements en kwaliteitseisen zoals onderhoudbaarheid en implementeerbaarheid worden beschreven; energie-efficiëntie wordt zelden of nooit genoemd.Moderne softwareontwerpers wordt niet geleerd om resource efficiënt te denken. Zij hebben andere technieken, zoals object georiënteerd, rapid application development, security first, testbaarheid en onderhoudbaarheid, geleerd. Resources kosten vrijwel niets, was de gedachte.
Daarnaast wordt software vaak uitgerust met functionaliteit die je toch niet gebruikt. Hoeveel menukeuzes in Word en Excel gebruik je niet? Toch worden ze geladen als de applicatie wordt gestart.
Nog meer winst
Energie-efficiënte software is niet alleen goed voor het milieu en de energiekosten. De winst zit hem ook in de besparing op hardware en licenties. Energie-efficiënt gebouwde software gaat zuinig om met álle benodigde resources. Als de website in plaats van zes servers slechts vier servers nodig heeft, dan zijn er ook minder licenties nodig.Niet mobile, niet social media, niet cloudcomputing is de belangrijkste trend. Energie-efficiënte softwareontwikkeling is de randvoorwaarde voor alle andere trends. Bedrijven die daar nu al mee bezig zijn hebben een competitief en een moreel voordeel.
Deze post is eerder geblogd op Ton's blog bij Ordina.
Tuesday, June 4, 2013
Over morgen heb ik een idee. Maar hoe ziet overmorgen er uit?
De meesten van ons zullen in het totaal zo’n 45 jaar werken voordat we met pensioen mogen. Ik ben nu bijna op twee derde Van de technologie uit die beginperiode is niet veel meer over. Hoe zou het over 15 jaar zijn?
Dat schoot mij te binnen toen ik onlangs dit YouTube filmpje tegenkwam:
Dat schoot mij te binnen toen ik onlangs dit YouTube filmpje tegenkwam:
De afgelopen vijftien jaar
Vrijwel niemand zag er het nut om (privé) zo’n apparaat te hebben. De wereld is wel wat veranderd! Behalve de mobiele telefoon, zijn er sindsdien: mobiel internet, social media, tablets, en internet-TV’s. Er is volledige integratie van diverse platforms: op telefoons, notebooks, tablets en TV’s kan je internetten, TV kijken, muziek luisteren en Skypen. Er zijn TV’s die geen afstandsbediening meer nodig hebben; ze reageren op handbewegingen van de kijker. De nieuwe generatie smartphones reageert op de ogen van de gebruiker en Samsung is bezig om directe aansturing met hersenactiviteit mogelijk te maken.Dertig jaar terug
Zo’n vijftien jaar voor dat YouTube filmpje introduceerde IBM de Personal Computer op de Nederlandse markt. Philips vond de Compact Disc uit. Apple toonde de eerste Macintosh. Tulip Computers produceerde zijn eerste PC-kloon ("IBM PC compatible").Er is wat veranderd in dertig jaar. Mijn huidige smartphone heeft meer rekenkracht en grafisch vermogen dan alle PC’s die ik heb gehad bij elkaar. We zijn overal en altijd verbonden via de social media. De TV heeft 110 kanalen en als dat niet genoeg is kan je altijd nog internet-TV kijken. In het straatbeeld zijn de telefooncellen vrijwel verdwenen. De platenzaken en boekenwinkels zijn vervangen door belwinkels.
De komende 15 jaar
Ik heb nog ruim 15 jaar tot mijn pensioen. Zouden al die dingen van 15 jaar geleden dan ook verdwenen zijn? Zouden de belwinkels verdwenen zijn? Betalen we nog met de pinpas? Printen we nog, of zijn de schermen dan zo goed dat ze beter leesbaar zijn dan papier? Praten we in natuurlijke taal met de computer zoals in Star Trek. Of doe je een oordopje in om met hersengolven de systemen te bedienen?
Is de medische wetenschap dan zover dat opereren inhoudt dat we via een infuus nanorobots naar binnen gespoten krijgen die zelfstandig het werk doen?
De technologische ontwikkeling gaat hard. Ik ben nieuwsgierig: hoe luister je dan naar muziek of kijk je TV? Maar het meest nieuwsgierig ben ik toch wel naar: hoe doe jij je werk over 15 jaar? Heb je een visie? Laat het me weten!
Thursday, December 29, 2011
Laat mij in die waan
Mijn nieuwe blog. Net zoals tientallen miljoenen mensen op Internet moet ik ook regelmatig mijn hart luchten.
Ik erger me vreselijk aan het politieke klimaat in Nederland. Alsof iedereen bang is voor de wereld. Iedereen kruipt terug in haar of zijn koker en doet alsof de wereld niet bestaat of er niet toe doet. Ik heb nieuws: de wereld buiten je eigen veilige kokertje doet er wel toe! Sterker nog, als je je niet druk maakt om wat er gebeurt in de wereld is je eigen etnocentrische kokertje dadelijk niet meer veilig.
De andere straten in jouw stad bestaan, Europa bestaat, de wereld bestaat. Ontkennen lost niets op. Bang blijven lost niets op. Er is moed voor nodig om met een open geest constructief de uitdagingen tegemoet treden. Overwin die angst en treed de wereld tegemoet want dat is de enige weg die de wereld, Europa, je stad en jouw koker verbetert.
Ik word wel moe van de mensen die steeds roepen "de multiculturele samenleving is mislukt". Vaak zijn dat populistische politici. Het is een hardnekkig staaltje fact free politics. Hoezo is de multiculturele samenleving mislukt? Wijs mij de onafhankelijke, wetenschappelijke studies aan die dat staven.
De multiculturele samenleving is nog niet af; dat klopt. Er zijn in het verleden (te) veel fouten gemaakt door de politieke elite en kritiek werd ten onrechte onder het tapijt geveegd met het label racistisch of fascistisch. Daar moeten we van leren want we moeten toch verder met de realisatie van de multiculturele samenleving. We kunnen de tijd niet vijftig jaar terug draaien, zelfs als we dat zouden willen.
Dus zelfs als de multiculturele samenleving mislukt zou zijn lost die constatering alleen niets op. Van hen die moord en brand schreeuwen heb ik geen oplossingen gehoord.
Ben ik naief? Te idealistisch? Ben een Don Quichote? Misschien wel maar ik heb recht op mijn dromen en idealen. Ik heb het recht, en de plicht, die na te streven. Guus Meeuwis heeft een lied geschreven dat mij daarbij inspireert en relativeert: Laat mij in die waan.
Ik erger me vreselijk aan het politieke klimaat in Nederland. Alsof iedereen bang is voor de wereld. Iedereen kruipt terug in haar of zijn koker en doet alsof de wereld niet bestaat of er niet toe doet. Ik heb nieuws: de wereld buiten je eigen veilige kokertje doet er wel toe! Sterker nog, als je je niet druk maakt om wat er gebeurt in de wereld is je eigen etnocentrische kokertje dadelijk niet meer veilig.
De andere straten in jouw stad bestaan, Europa bestaat, de wereld bestaat. Ontkennen lost niets op. Bang blijven lost niets op. Er is moed voor nodig om met een open geest constructief de uitdagingen tegemoet treden. Overwin die angst en treed de wereld tegemoet want dat is de enige weg die de wereld, Europa, je stad en jouw koker verbetert.
Ik word wel moe van de mensen die steeds roepen "de multiculturele samenleving is mislukt". Vaak zijn dat populistische politici. Het is een hardnekkig staaltje fact free politics. Hoezo is de multiculturele samenleving mislukt? Wijs mij de onafhankelijke, wetenschappelijke studies aan die dat staven.
De multiculturele samenleving is nog niet af; dat klopt. Er zijn in het verleden (te) veel fouten gemaakt door de politieke elite en kritiek werd ten onrechte onder het tapijt geveegd met het label racistisch of fascistisch. Daar moeten we van leren want we moeten toch verder met de realisatie van de multiculturele samenleving. We kunnen de tijd niet vijftig jaar terug draaien, zelfs als we dat zouden willen.
Dus zelfs als de multiculturele samenleving mislukt zou zijn lost die constatering alleen niets op. Van hen die moord en brand schreeuwen heb ik geen oplossingen gehoord.
Ben ik naief? Te idealistisch? Ben een Don Quichote? Misschien wel maar ik heb recht op mijn dromen en idealen. Ik heb het recht, en de plicht, die na te streven. Guus Meeuwis heeft een lied geschreven dat mij daarbij inspireert en relativeert: Laat mij in die waan.
Ik denk nog steeds dat het kan
Iedereen naast elkaar
Soms droom ik ervan
Ik weet niet goed hoe het moet
De sleutel nog niet, hoe het werkt, wat het doet
Maar een rots-vast vertrouwen
Ik geloof dat het kan
Om bruggen te bouwen
Soms droom ik ervan
Laat mij in die waan, laat mij in die waan, laat mij in die waan
Laat mij in die waan, laat mij in die waan, laat mij in die waan
Ik zie om me heen dat het beeft
Altijd die angst, dat het wringt tot het breekt
Misschien ben ik wat naïef of gewoon wereldvreemd
Maar ik heb het zo lief
Er zit zoveel schoonheid in het kleine geluk
Een gulzig verlangen, maak dat nou niet stuk
Laat mij in die waan, laat mij in die waan, laat mij in die waan
Laat mij in die waan, laat mij in die waan, laat mij in die waan
Laat mij in die waan, laat mij in die waan, laat mij in die waan
Laat mij in die waan, laat mij in die waan, laat mij in die waan
Maar een rots-vast vertrouwen
Ik geloof dat het kan
Om bruggen te bouwen
Soms droom ik ervan
Laat mij in die waan, laat mij in die waan, laat mij in die waan
Laat mij in die waan, laat mij in die waan, laat mij in die waan
Laat mij in die waan, laat mij in die waan, laat mij in die waan
Laat mij in die waan, laat mij in die waan, laat mij in die waan
Politieke hervormingen gewenst
Ik stuitte onlangs op dit artikel van Hans-Peter Knegjes. Ik ken Hans-Peter al een tijd en, hoewel we sterk verschillen in politieke opvattingen, zoeken we regelmatig in dezelfde hoek naar oplossingen voor de maatschappelijke vraagstukken van deze tijd. In zijn artikel pleit Hans-Peter voor een reshuffle van het politieke landschap naar vier nieuwe partijen: een fatsoenlijke conservatieve partij (uit delen van CDA, VVD en PVV),
een sociaal-christelijke partij (uit andere delen CDA, en CU), een links-liberale partij (delen VVD, PvdA, D66, GL) en een echte linkse
partij (delen PvdA, SP en GL).
Ik ben het met hem eens dat de huidige partijen niet meer passen op de kiezersgroepen van deze tijd en dat we deze vier kleuren kunnen onderscheiden binnen het Nederlandse politieke spectrum. Alleen is het hergroeperen van politieke kleuren niet de oplossing voor het steeds weer opduikende probleem van de kloof tussen kiezers en gekozenen. Maar het probleem is fundamenteler.
De staatsinrichting van Nederland komt uit de tijd (1848) dat de telefoon nog niet bestond. In die ruim 170 jaar zijn er wel cosmetische veranderingen -zoals vrouwenstemrecht en de rol van de koning- geweest; in de kern is het systeem niet veranderd. Politieke partijen zijn instituties om een ideaal te realiseren. Helaas passen de huidige politieke partijen net zo min bij moderne democratie als kerken bij het geloof. Macht staat bij hen boven beleving.
Burgers zijn tegenwoordig hoger opgeleid, beter geïnformeerd, mondiger, hebben meer tijd en mogelijkheden om zich zelf in bestuurlijke vraagstukken te verdiepen. Burgers eisen daarom ook meer inspraak. Er wordt geen gehoor aan gegeven door de gevestigde partijen; het tast hun machtsbasis aan.
Als je als burger niet gehoord wordt, ga je op zoek naar alternatieve oplossingen. Dat begon met D66 zo’n 45 jaar geleden. Daarna zijn er steeds nieuwe partijen geweest die kop opstaken omdat de bevolking door het establishment niet werd gehoord, zoals SP, Centrumpartij, Unie 55+, Leefbaar Nederland, LPF en natuurlijk de PVV. Geen van allen bleken zij sterk genoeg om de macht van het establishment te doorbreken, zelfs niet van binnenuit. De meeste bleken niet eens in staat om binnen het machtsspel zich staande te houden. Die teloorgang heeft de bestaande partijen in het politieke centrum gesterkt in hun mening dat ze het democratisch proces niet hoeven te veranderen. Neem hun standpunt ten aanzien van een onderwerp als een correctief referendum, en hun machinaties om het burgemeestersreferendum te frustreren.
Pas als onze staatsinrichting rigoureus wordt hervormd met meer (directe) zeggenschap voor de burgers, dan pas kan de vertrouwenscrisis tussen kiezers en gekozenen worden opgelost.
Ik ben het met hem eens dat de huidige partijen niet meer passen op de kiezersgroepen van deze tijd en dat we deze vier kleuren kunnen onderscheiden binnen het Nederlandse politieke spectrum. Alleen is het hergroeperen van politieke kleuren niet de oplossing voor het steeds weer opduikende probleem van de kloof tussen kiezers en gekozenen. Maar het probleem is fundamenteler.
De staatsinrichting van Nederland komt uit de tijd (1848) dat de telefoon nog niet bestond. In die ruim 170 jaar zijn er wel cosmetische veranderingen -zoals vrouwenstemrecht en de rol van de koning- geweest; in de kern is het systeem niet veranderd. Politieke partijen zijn instituties om een ideaal te realiseren. Helaas passen de huidige politieke partijen net zo min bij moderne democratie als kerken bij het geloof. Macht staat bij hen boven beleving.
Burgers zijn tegenwoordig hoger opgeleid, beter geïnformeerd, mondiger, hebben meer tijd en mogelijkheden om zich zelf in bestuurlijke vraagstukken te verdiepen. Burgers eisen daarom ook meer inspraak. Er wordt geen gehoor aan gegeven door de gevestigde partijen; het tast hun machtsbasis aan.
Als je als burger niet gehoord wordt, ga je op zoek naar alternatieve oplossingen. Dat begon met D66 zo’n 45 jaar geleden. Daarna zijn er steeds nieuwe partijen geweest die kop opstaken omdat de bevolking door het establishment niet werd gehoord, zoals SP, Centrumpartij, Unie 55+, Leefbaar Nederland, LPF en natuurlijk de PVV. Geen van allen bleken zij sterk genoeg om de macht van het establishment te doorbreken, zelfs niet van binnenuit. De meeste bleken niet eens in staat om binnen het machtsspel zich staande te houden. Die teloorgang heeft de bestaande partijen in het politieke centrum gesterkt in hun mening dat ze het democratisch proces niet hoeven te veranderen. Neem hun standpunt ten aanzien van een onderwerp als een correctief referendum, en hun machinaties om het burgemeestersreferendum te frustreren.
Pas als onze staatsinrichting rigoureus wordt hervormd met meer (directe) zeggenschap voor de burgers, dan pas kan de vertrouwenscrisis tussen kiezers en gekozenen worden opgelost.
Subscribe to:
Posts
(
Atom
)